Kantin & Yemekhane

merhaba adın neydi? Her neyse *sırıtır*

"Güzel bir tatil geçirdim, senin gibi bütün gün bilgisayar başındaydım" yapmacık bir gülümseme yaptım, aslında hayatımın en kötü yazını geçirmiştim.Ama bu sırrı kimse bilmemeliydi.

"Jane... ukalalıklarından ne zaman vazgeçeceksin merak ediyorum Chris" şaşırmış bi şekilde Amy'nin arkasından bakar "umarım annesinin bir şeyi yoktur. bu kaçıncı kazası....."

cevabını bildiğin sorular sormaktan bıkmadın mı *yüzünü buruşturur* neyse biri umarım annesinin elinden arabayı alır ayaklı ölüm gibi *sırıtır*

"Sen insan olana kadar bıkmayacağım Chris" *kafasını çevirir* "Amy'e üzülüyorum, annesi yüzünden perişan oldu kız."

ah o halde sana acıyorum güzelim *yanağından makas alıp pis pis sırıtır* ben üzülemiyorum bile bence artık alışmış olmalı bu yıl ölmediğine şükrediyorum...

Elinde tepsiyle gülerek masaya gelir."Ben geldiiim.Kimler beni özledi bakalım" der.

özlemem için tanımam gerekir değil mi? *aşağılayıcı bakışını atar*

*mutluluktan kulakları ağzına varır* "gözlerim yollarda kaldı aşkım" der ve sarılır

Sana söyleyen mi oldu? Hem seni tanımıyorsam tanımaya değmezsin demektir. Hıh

*Gifteki hareketi yapıp masaya oturur*

ah tanrım herkesin nesi var *salak salak bakar*

Jane'e kocaman sarılır.

Asıl senin neyin var?Sevgilin mi terk etti?

sevgili ve ben *kahkaha atar* sevgililer pek bana göre değildir..

Sana göre değil mi? Yoksa seni isteyen yok mu? *Güler* Ah senle uğraşamayacağım. *Yeni çocuğa döner* Sen kimsin bakalım *En şirin gülümsemesi ile* Ben Mary

"büyük konuşma Chris, bir gün seninde o taş kalbine birileri girecek...."

benim hakkımda hiç bir şey bilmediğiniz konuşmanızdan belli neyse vaktimi neden burada harcıyorum ki zaten?

"Ah merhaba Mary, ben Casey Chandler, tanıştığıma memnun oldum" *yüzünde kocaman bir gülümseme*

"Daha fazla uğraşamayacağım zaten. Ben sınıfa çıkıyorum, gelen var mı?"

"Hey, konuşmalarınızla yeni çocuğu sıkmayın!"

Gelen Stephan'dı. Herkes ona genelde Step der. Sarı saçları, her zaman taktığı o klasik şapka, gri kazak ve lacivert pantolonu ile klasik şeklini almıştı. Beyaz çizme giydiği için bütün okul bütün gün ona bakmış olsa da.
Yeni çocuğa elini uzattı: "Halló! Ben Stephan. Buradaki karmaşıklığa bakma. Onlar hep kavga eder... Chris sinir bozucudur bazen, ama iyidir genellikle. Bence burayı seveceksin. Senin adın da... Casey. Evet, az önce duydum."

Jane'e döner: "Ben geliyorum ama önce bir lavaboya gitmeliyim... Seni tanıdığıma sevindim Casey!"

"Teşekkürler Stephan, ben de" der ve Jane'e döner, "Şey acaba, sınıfımı bulmama yardım eder misin?" *şapşal bir gülümse*

Jane bazen kendi sınıfını bulamıyor. *sırıtır*
Ama bana lavaboya kadar eşlik edersen ben de seni sınıfına götürebilirim.

"Ah çok teşekkür ederim" *büyük bir gülümsemeyle*

"Jane yine Mary ile sohbete dalmış... Hadi biz gidelim. Jaaaaane! Biz gidiyoruz. Çıkışta hemen gitme, müsaitsen biraz gezeriz."

Casey'e döndü.

"Sen de gelmek ister misin?"

"Evet Casey ilk günden bunlara tanık olduğun için üzgünüm. Tamam Stef, ben gidiyorum sen gelirsin"