Kantin / Yemekhane

Lexie sinirle bacağını sallıyordu masasında.
Her şey güzel gidecekken, Daniel, Emily ve Rebekah'ta kötü bir izlenim oluşturmuştu. Çaylak, sakar, beceriksiz kız.
Etrafta hiç arkadaşı olmadığını fark etti. Hani şu en iyi arkadaş dediklerinden. Pek de önemi yoktu bunun, belki Lexie için?
İç çekti ve tekrar etrafa bakınırken meyve suyunu üstüne döktü.
"Bir tek bu eksikti!" diye bağırdı, sandalyesiyle beraber yere düştüğünde. Şimdi tüm kantin Lexie'ye bakıyordu.

Emily yemekhaneden gelen sesleri duyunca adımlarını hızlandırdı. Neler olduğunu merak etmişti. İçeri girdiğinde karşılaştığı manzara beklediğinden farklıydı. Lexie denen kız yere düşmüştü ve herkes kahkahalarla gülüyordu. Eskiden olsa kendisi de gülerdi ama bu ona komik gelmemişti.
'Eğer bir kıkırdama daha duyarsam çok kötü olur!'
Ardından Lexie'ye elini uzattı.
'İyi misin?'

Rebekah, cheerios çalışmalarından sonra acıkmıştı ve kantinden bir şeyler atıştırmaya karar verdi. O sırada bu sabah Vocal Adrenaline'e katılmayı isteyen ve Emily'e çarpan kızın, şimdi de üstüne meyve suyu döktüğünü gördü. O bağırışını duyup arkasını dönüp görmesi zor değildi. Yanına gitti. Emily de oradaydı. Herkes Emily ve Rebekah'ın onun yanına doğru gittiğini görünce arkalarını dönüp gülmeyi kestiler.
"İyi misin? Kıyafetlerin.."

Lexie, Emily'nin elini tutarak ayağa kalktı.
"İ-iyiyim. Teşekkür ederim."
Kekelemişti, çünkü Emily'nin ona yardım edeceği aklının ucundan bile geçmezdi.
"Bana yardım etmek zorunda değilsin." dedi, yine kekeleyerek."Yani sonuçta- daha demin seni düşüren bendim, değil mi?"
Daha sonra Rebekah'a döndü. "Yok, önemli değil- ben... Teşekkür e-ederim."

Emily omuz silkti.
'Sorun değil. Son zamanlarda fazla sinirliyim de.'
Ardından Rebekah'a döndü.
'Ona bir şeyler bulsak iyi olacak.'

"Cheeriolar antremandan çıktıktan sonra soyunma odasında kıyafetlerini unutuyorlar. Sonra kıyafetler kayıp odasına atılıyor. Kimse de almıyor. Oradan bir şey bulabiliriz."

"Çok teşekkür ederim. Bugünlerde her şey ters gidiyor. Önce annemle babamın boşanması-" Lexie duraksadı. Bunu söylemeli miydi?
Artık çok geçti gerçi, o yüzden devam etti.
"Her şeyi batırıyorum."

Emily dişlerini sıktı. Anne-baba konularından hoşlanmıyordu.
'Siz halledersiniz. Ben dışarı çıkıyorum.'
Arkasını dönerek dolan gözlerini kırpıştırdı. Ağlamayacaktı.

Lexie, Rebekah'a döndü.
"Umarım kötü bir şey dememişimdir. Şu sıralar her şeyi mahvetmekte üstüme yok."

Rebekah, Emily için üzülmüştü.
"Emily.. yakın zamanda annesini kaybetti.."

Resimdeki hareketi yapar:

Spoiler:

"Gerçekten bugün Emily'nin başına dert oldum. Ondan özür dilemeliyim, değil mi?"

"Evet, sanırım. "

"Neyse, ben tekrar teşekkür ederim. Sanırım eve gitsem daha iyi olacak. Görüşürüz."

"Görüşürüz."