Romantic Rendezvous

Daniel Breadstix'e üstüne sadece cenaze ya da balo gibi özel durumlarda giydiği beyaz gömleğini, altına da günlük olarak kullansa da çok sevdiği için(Peki, tamam, tek sebep bu değildi; bu kot kalçalarını harika gösteriyordu) siyah kotunu giymiş olarak girdi. Kapıdaki görevli ile konuşup önceden rezerve ettiği masaya görevli beraber yürüdü. Ardından görevliye teşekkür edip Emily'yi beklemeye başladı.

Emily arabasını park edip Breadstix'e doğru yürümeye başladı. Uzun sarı saçları her zamanki gibi açıktı. En sevdiği koyu kırmızı elbiseyi giymişti. Abartısız ve günlük bir elbise olması iyiydi. Daniel'ı görünce gülümsedi ve masaya doğru yürümeye başladı.

Daniel Emily'yi görür görmez ayağa kalktı ve ona gülümsedi. Yan yana geldiklerinde gülümsedi, Emily'nin elbisesi sadeydi ancak bu onun güzelliğini daha da ortaya çıkartmıştı.
"Merhaba Emily"

Emily tekrar gülümsedi.
'Merhaba Daniel.'
Ardından yerine oturdu.

Daniel da yerine oturdu ve ellerini masaya koyup konuşmaya başladı, "Geceyi ne kadar harika göründüğünü söylerek açmak istiyorum, tanımasam seni bir elf kızı ya da vampir sanabilirdim "

Emily'nin yanakları utançla kızardı. Daniel neden bu kadar muhteşem olmak zorundaydı ki!?
'Ah, teşekkür ederim.'

Daniel Emily kızarınca hafif bir kahkaha patladı ve "Fazla flört etmeye çalışan çocuk olmak istemem ancak kızarmak da sana çok yakışıyor" Fakat daha cevabını alamadan garson gelmişti.
(gereksiz ayrıntı: garson hanım kızımız

Spoiler:

)
"Merhaba, ben Boonie May, sizin garsonunuz ben olacağım. Ne isterdiniz?"
Daniel kendi siparişini verdikten sonra Emily'ye dönüp sordu, "Sen ne istersin?"

Emily önündeki menüye şöyle bir baktı. Normalde olsa başka bir şey isterdi ama midesi hala yediği hamburgerlerle doluydu. En sonunda klasiğinde karar kıldı.
'Sadece salata. Babam yüzünden tıka basa doydum da.'

"Tamam arkadaşlar birazdan yemekle burada olurum"
Garson ayrılırken Daniel Emily'ye döndü ve bir konuşma başlatmaya karar verdi.
"Bana biraz babandan bahsetsene, hakkında şu ana kadar hiçbir şey duymadım "

Emily bir süre düşündü.
'Ethan Lawrence muhteşem bir babadır. Zamanının çoğunu benimle geçirir ve her zaman anlayışlıdır.'
Babasını gerçekten de çok seviyordu. O olmasa ne yapardı bilmiyordu. Tekrar gülümsedi.
'Peki ya senin ailen?'

Daniel bir an kendini aptal gibi hissetti, tabi ki o da ona soracaktı.
"Şey, açıkçası ikisini de tanımıyorum. Annem şu an Afrika'da eskiden Britanya İmparatorluğuna ait küçük bir krallığın taç giyme törenine katılıyor, oradan da İngiltere'ye gidecek sanırım, kendisi hala aktif bir İngiliz soylusu bu yüzden onu ender görürüm. Babamsa... Şey onunla aynı evde olabiliriz ama sadece sporla ilgili konuşuruz."

Emily, Daniel'ı dinlerken sessizdi. Her zaman iyi bir dinleyici olmuştu zaten. Oğlanın mükemmel bir ses tonu vardı. Ama üzüldüğünü fark etmişti.
'Şey, yanlış bir şey söylediysem üzgünüm.

"Hayır önemli değil sadece iki yıldır ne kadar uzak olduğumuzu düşününce... Şey yani hep demek istedim, iki yıl da nerden çıktı"
Daniel konuyu değiştirmek için başka bir şeyler sormaya karar verdi. "Her neyse drama kulübünde işler nasıl gidiyor?"

Emily bıkkınlıkla iç geçirdi.
'Berbat. Hepsi berbatlar. Doğru dürüst bir metin bile okuyamayan bir düzine aptala başkanlık ediyorum.'
Haksız da sayılmazdı, henüz geçen hafta Michael isimli bir çocuk öyle monoton okumuştu ki Emily onu resmen kovmuştu.

"Bunu duyduğuma üzüldüm, zaten gerçekten yetenekli olsalar düzgün bir kulübe girmiş olurlardı."
azıcık kavga olsun

(Can damarımdan vurdun asdfgh.)
Emily gözlerini kıstı. En sevdiği şeylerden birine laf edilmesine katlanmazdı.
'En azından ödül aldık. Futbol takımı son 2 yıldır berbat.'

Daniel Emily'nin neden saldırdığını anlamamıştı, ama sinirlenmek için anlamsına gere yoktu.
"Drama kulübü; son 10 yılda 2 ödül. Futbol kulübü; son 10 yılsa 4 şampiyonluk, 6 en iyi oyuncu ödülü. Ayrıca seyircinin yarısı bizim maçımız sırasında ayrılmadı, drama kulübünün bahar gösterisiydi, değil mi?"

Emily kendini sakin olmaya zorladı. Daniel'la ilgili fazla olumlu düşünceleri kalmamıştı.
'Ben orada değildim. Ve 10 yıldır lise okumuyorum. 2 yıldır bu kulüpteyim ve 2 yıldır kazanıyoruz. Bence durum gayet açık.'

Daniel Emily'yi sinir etmek için bir kahkaha attı.
"Hademe Kendall da iki yıldır okulda, bu bir şey kanıtlamaz. Ayrıca ben o 6 en değerli oyuncu ödülünden 2'sini kazandım. Başkalarının yazdığı şeyleri okuyarak değil, kendi hamlelerimle"
Belki de Emily sadece güzel bir surattan ibaretti.

Emily yeterince sabretmisti. En sinir ifadesini takinarak sinsice siritti.
'Senaryolari kendimiz yaziyoruz Bay En Iyi Oyuncu. O kadar kotu olsaydim NYU secmelerine cagrilmazdim.'

"Seçmeler tatlım, sadece seçmeler. Biliyorsun, hani insanlar bir yere girebileceğine ya da giremeyeceğine karar veren şey"
Daniel ellerini kavuşturup püf'ledi.
"Biliyor musun? Bence bu geceyi bitirmeliyiz. Anlaşılan bir hata yapmışım."

Emily sinirle ayaga kalkarken gozlerinin doldugunu hissetti. Aptallik kendisindeydi.
'Hayir, hatali olan benim. Iyi biri oldugunu dusunmustum ama insanlari kucumsemekten zevk alan zuppenin tekisin.'
Arkasina bakmadan cikisa yoneldi. Sinirden ve uzuntuden aglayabilirdi. O Emily Lawrence'ti, ve o lanet okula girecekti.

Daniel oturduğu yerde sinirle homurdanmaya başladı. Emily neden ona birden saldırmıştı ki? Sinirle kalkmaya hazırlanırken garson elinde yemeklerle geldi.
"Yemeklerinizi getirdiiim! Güzel arkadaşınız ne zaman dönecek?"
"Dönmeyecek. Ben de tam kalkıyordum."
Garson elindekileri masaya bırakıp ona sarıldı.
"Kötü randevu ha?"
Daniel bu ani samimiyete şaşırmıştı.
"Şey, evet..."
Garson gülümsedi.
"Vardiyam yarım saat sonra bitiyor, beraber bir yerlere gitmek ister misin? Alışveriş merkezine çok güzel yeni bir donmuş yoğurtçu açılmış diyorlar?"
Daniel bir an şaşırdı, sonra düşündü; bu gece başka ne ters gidebilirdi ki?
"Çok sevinirim"
Garson gülümsedi.
"İşte böyle canım, ben şu salatayı geri götürüyorum, sen de beni beklerken yemeğini ye."
Garson ayrılırken Daniel kendini çok daha iyi hissediyordu bile, gerçi adını tam hatırlayamadığı için biraz suçluluk duyuyordu, Bonnie ya da Boomie gibi bir şeyi ama... Daniel bunu yemeğini yerken düşünebileceğine karar verdi ve yemeğine başladı.